تراکتوری که باد می کارد و طوفان درو می کند!

حجت یحیی‌پور:

تا پیش از حضور تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز در مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران، ورزشگاه‌ها از نظر فرهنگی با شرایط آرمانی فاصله زیادی داشتند. اما شوربختانه پس از صعود این تیم به لیگ برتر رسیدن به وضعیت ایده آل دست نیافتنی‌تر از همیشه به نظر می‌رسد!

تراکتورسازی در میان برخی از اقشار جامعه تبریز، به ویژه طبقه مهاجر و کارگر از محبوبیت فراوانی برخوردار بود و معصومیت و سادگی و صداقت آنها، این تیم را در کنار نساجی مازندران، ابومسلم خراسان و برخی دیگر از تیم‌های شهرستانی به یکی از تیم‌های ریشه‌دار و دوست داشتنی در میان همه ایرانیان تبدیل کرده بود. اما در طی یک دهه گذشته اعمال یک سری سیاست‌های خاص، تیم تراکتورسازی تبریز و هوادارن آن را از مسیر واقعی و ورزشی خود خارج ساخت و محبوبیت سراسری این تیم را از میان برد.

از سال 1388 و پس از بازگشت دوباره تراکتور به سطح اول فوتبال کشور صداهای جدید و نامانوسی از سکوهای تماشاگران این تیم به گوش رسید. صداهایی که پیش از همه تعجب اهالی تبریز و هواداران واقعی این تیم را بر انگیخت. بد اخلاقی‌هایی که همیشه در میان برخی تماشاگرنماها مشاهده می‌شد شکل فجیع‌تری به خود گرفت و با همت(!) برخی تماشاگرنماهای تراکتور، فحاشی‌ها رکیک‌تر و زننده‌تر از همیشه شد. گستره توهین‌ها و فحاشی‌ها رفته رفته از مستطیل سبز خارج گردید و اهالی شهرها و گروه‌های مختلف زبانی و قومی را هدف قرار داد و نهایتاً حتی بحث تمامیت ارضی و امنیت ملی را نیز به مخاطره انداخت. تراکتورسازی به سرعت به نماد بداخلاقی در فوتبال، نفرت پراکنی، انسان ستیزی، قومیتگرایی، وطن فروشی و تجزیه طلبی تبدیل شد و اینگونه در عین ناباوری سازمانی که تحت مدیریت سپاه پاسداران بود به یکی از برگ‌های برنده و بازوهای اجرایی دشمنان ایران و نظام جمهوری اسلامی بدل گشت!

پافشاری بر مدیریت غلطی که تراکتورسازی را به انحراف کشید از یک سو و بی تفاوتی مسئولین و مدیران ورزشی و فرهنگی کشور از سوی دیگر، نه تنها منجر به وخامت اوضاع تراکتور شد، بلکه حجم خشونت و رفتارهای زشت و زننده تماشاگرنماهای تراکتور واکنش‌های عصبی و احساسی تماشاگران دیگر تیم‌هایی که در مقابل تراکتور به میدان می‌روند را نیز در پی داشت.

اینجاست که باید گفت: "تراکتور باد کاشت و طوفان درو کرد!" اینجاست که باید بار دیگر به تصمیم‌گیران سیاسی و فرهنگی هشدار داد که حق ندارند (و نباید) یکپارچگی جامعه ایران، همبستگی مردم و امنیت ملی را قربانی اهداف سیاسی خود کنند و باید هرچه زودتر بساط تعفن قومی را از همه عرصه‌های اجتماعی ایران از جمله در عرصه ورزشی برچینند.